XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Txikiena izan be-ta, uzkarrumeak
Behin baino sarriago, etxekoak euren zereginetan ziharduelarik, goiz erdian nahi goiz beranduan, etxeko sukaldera heltzen zan, amaren alde-unadak zelatean zainduaz.
Eta orduan, lapikoan egon eitekean ongarria atara
Amaren begietan, batzuetan, jaki ongarriok murritzak eta mehaztuak zirudien, baina suaren lanak eginiko urritzea izango zalakoan egoten zan.
Behinola, lobeak osabeari berari entzuna, zezinzati batzuk jan ostean, hareen ordezko ta truke, berak apartean gerturiko zezin-aizuna edo sasi-zezina, merkeago beti bere, sartu ei eban lapikoan, eta ezetariko kezkarik bage, egin bere: sagua, aurretiaz hil eta narru gorrian gatz emonda jarria.
Osaba haren bizitza-lerroaren zati honeexek, lorratz sakona egin eutsan bihotzean eta kolkoaren hondarretan, eta haren buruak argiro gorde ohi eban, batez bere, umezaroko urte-sail luzean.
Hauxe zan: soldau joan beharreko ordua heldu jakon osaba hari, artean euskaldunak hareen laterriko lege nagusi horren azpian buztarripetu barriak izan ziralako.
Bizimodu noraezeko horren zaletasun
Bildurra eutsan aldikada hari, gosez hornidua gehienbat, garbitasunez eskasa, etxetik urrundua, amaren gonapetik
Eta zer egingo, zer ez egingo, dapa!! erabagi zehatz eta sustarrekoa hartu eban.